Είναι μερικές φορές που μια άγνωστη μουσική έκπληξη σκάει μύτη από το πουθενά και σου φτιάχνει την μέρα ή μάλλον τη νύχτα γιατί για να λέμε και την αλήθεια βράδυ τον άκουσα πρώτη φορά τον δίσκο. Ακολούθησα έναν σύνδεσμο προς το ιστολόγιο που ανέβασε η μπάντα προκειμένου να μοιραστεί το άλμπουμ της με όσους έχουν διάθεση να το ακούσουν. Έτσι να μαι και εγώ μέσα στις μουσικές τους (ευχαριστώ Αλέξανδρε).
Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη του σχήματος αν και όπως διαβάζω στο σημείωμα που συνοδεύει το άλμπουμ, υπήρξαν για οχτώ ολόκληρα χρόνια, ναι έτσι γράφουν, δίνοντας την εντύπωση πως η πορεία τους έλαβε τέλος και πως αυτό το άλμπουμ αποτελεί τον ηχητικό επίλογο τους. Δεν ξέρω ακόμα να σας πω με σιγουριά περί όλων αυτών. θα τους γράψω για να μάθω λεπτομέρειες οι οποίες έχουν σημασία εξαιτίας του γεγονότος ότι η μουσική που περιέχεται εδώ με κέρδισε με την πρώτη ακρόαση και έκανε ένα χαμογελάκι να σκάσει ξαφνικά (σαν να λέμε ανακάλυψα γκρουπάρα φίλε). Οπότε όταν το ταλέντο και η έμπνευση σε μια μπάντα περισσεύουν και όταν η μουσική σε κερδίζει είναι λογικό να ξυπνάει μέσα σου το εγκυκλοπαιδικό δαιμόνιο που θέλει να μάθει τα πάντα. Αυτό που έχει σημασία όμως στην παρούσα φάση είναι η μουσική τούτου του δίσκου, τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Η λίστα με τις ηχογραφήσεις οι οποίες κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια και με κέρδισαν με το πρώτο άκουσμα είναι πολύ μικρή. Αυτό όμως το άλμπουμ από τους Incognita Sperans κατέχει πλέον μια θέση σε αυτή την λίστα. Είναι τέτοια η υφή της μουσικής του σχήματος και είναι μάλλον και η κατάλληλη εποχή που έπεσε ο δίσκος στα χέρια μου (χειμωνιάτικο άκουσμα) που τον βλέπω να βγαίνει δύσκολα από το στερεοφωνικό.
Η μουσική της μπάντας αποτελεί ένα ψηφιδωτό από ήχους και επιρροές. Αυτό που θα κεντρίσει τον ακροατή σε πρώτη φάση είναι η ολοκληρωμένη αίσθηση της μελωδίας που υπάρχει σε κάθε τραγούδι τους. Συνθέσεις μελωδικά ολοκληρωμένες, με αρμονική ανάπτυξη που δεν πάσχουν από ημιτέλεια. Είναι μεγάλο το φάσμα των επιρροών τους όπως ήδη έγραψα, παρόλο που ο κατά βάση εναρκτήριος καμβάς τους εντοπίζεται εύκολα στο Post Rock και την σωστή εκδοχή του, την μη μονότονη, την μη επαναληπτική και την μη βεβιασμένα μινιμαλιστική. Από εκεί και πέρα η μπάντα ενσωματώνει με περίσσια μαεστρία μια τεράστια ποικιλία ηχοχρωμάτων και μουσικών αναφορών.
Είμαι σίγουρος ότι αγαπούν την Dark Wave σκηνή των 80ς και κατ επέκταση την ποιο πειραματική πλευρά της. Ακούστε το εναρκτήριο θέμα στο μπάσο του "Whatever's There" με το ψυχρό drumming και την επαναλαμβανόμενα μουντή κιθάρα να στήνουν το μοτίβο αντίθεσης για τα μελωδικά γυναικεία φωνητικά που σκαρφαλώνουν σιγά σιγά και μην μου πείτε πως δεν βρεθήκατε σε γνώριμα Dark Wave τοπία.
Έχουν και άλλα μουσικά μαγικά στο σακούλι τους. Έχουν εκείνη την εναρκτήρια υπνωτιστική μελωδία στο "Stray" που έχει κλέψει κάτι από τα χρώματα του Bristol των mid προς late 90s (θυμηθείτε τους δίσκους των Portishead και των Massive Attack που κυκλοφόρησαν τότε), το κομμάτι θα σε οδηγήσει σύντομα σε λυτρωτικό ξέσπασμα με καθαριστική post αισθητική που βαραίνει σταδιακά, η φωνή και τα πλήκτρα ζωγραφίζουν ακόμα υπογείως.
Είναι τόσο θαρραλέοι που κατακερματίζουν ποιητικά τον Ελληνικό στίχο σε επιλεγμένα τραγούδια τους. Έχω να ακούσω κάτι Ελληνόφωνο που να διεγείρει τις καίριες μου, χρόνια. Θα μου πεις τώρα άδικο το μέτρο σύγκρισης γιατί τρέχα να βρεις παρόμοια μέτρα και σταθμά με αυτούς εδώ. Διαβάζω τον τίτλο "Νανούρισμα των κακών καιρών" ακούγοντας την βασική καθαρή κιθάρα στο εισαγωγικό θέμα που θα μου θύμιζε ακόμα και Mission. Το τραγούδι δεν έχει καν στίχους, μα ο τίτλος στην μητρική μου γλώσσα με βάζει σε σκέψεις και το καθαριστικό κρεσέντο λίγο πριν τον χαλαρό επίλογο του κομματιού (το νανούρισμα που λέγαμε) με παρασέρνει. Η "Προσταγή" όμως έχει στίχους. Αφαιρετικούς; Ίσως. Θυμάστε ένα γκρουπ από τα Γιάννενα με όνομα "Το Ψυγείο Ψυγείο"; Οι στίχοι της "Προσταγής" μου τους θύμισαν, ίσως εξαιτίας της αφεραιτικότητας που είπα πριν, όμως εδώ σχημάτισα εικόνες πλάθοντας τους στίχους στο μυαλό μου, σχεδόν αυθόρμητα, χωρίς πολύ παίδεμα, άρα η αφαιρετικότητα με οδηγεί κάπου.
Το "Γράμμα" έχει μια μελωδία πνιγμένη στην αγωνία. Με τραβάει από τα μαλλιά να το ξανακούσω, πάλι, πάλι, οι στίχοι σε συγκεκριμένο πρίσμα εδώ σε καλούν προς προσωπική αποκωδικοποίηση, χαίρομαι που τέτοιες μελωδίες έχουν τέτοιος στίχους, είχα βαρεθεί τα "μελό", "εσωστρεφή" θέματα σε ανάλογες περιπτώσεις μελωδίων από διάφορα γκρουπ των καιρών μας.
Είναι και το "Hiroshima" που κουβαλάει ένα ερωτηματικό -σαν να λέμε "γιατί;"- στις μελωδίες του και έχει εκείνο το new wave ηχόχρωμα στα τύμπανα -κυρίως στο ταμπούρο-, το κομμάτι σιγά σιγά κορυφώνεται. Η κορύφωση είναι χαρακτηριστικό μάλλον όλων των κομματιών τους τελικά (με ποιο έντονη την περίπτωση του "Whatever's There"). Πάω στοίχημα πως αν ξανακούσω το "Hiroshima" θα ανακαλύψω και άλλες κρυμμένες νεοψυδελικές μελωδίες.
Η εισαγωγή του "Cold Wind" με έπιασε στον ύπνο και μου θύμισε Dead Can Dance. είναι ίσως το ποιο μυσταγωγικό κομμάτι τούτου του δίσκου, εξελίσσεται λυτρωτικά. Οι παγωμένοι αέρηδες φταίνε... και το παγωμένο αίμα στις φλέβες.
Έχουν μάλλον αφήσει το ποιο κινηματογραφικό τραγούδι του άλμπουμ -ναι καλά κατάλαβες στο "Nique Le Vieux Monde" αναφέρομαι- για τελευταίο. Προφανώς εξαιτίας του μηνύματος που κουβαλά στον τίτλο του, ιδανικός (;) επίλογος. Αν η ανατροπή ακούγεται σαν υπόγειο soundtrack και έχει ξεσπάσματα (τι άλλο;) σαν αυτό που σας περιμένει ακριβώς στη μέση του κομματιού, ε μάλλον πρέπει να γίνουμε όλοι ανατρεπτικοί. Πάντως γαλήνιο είναι το τέλος μετά την καταιγίδα, μετά απλά θέλεις να πατήσεις πάλι το play.
Παίζει πάντως πονηρό παιχνίδι ο δίσκος γιατί αν ακούσει κανείς τα δύο πρώτα εναρκτήρια κομμάτια -λαμπρές συνθέσεις μα την αλήθεια- θα "βιαστεί" να τον κατατάξει σε συγκεκριμένο μουσικό στερέωμα, έρχονται σιγά σιγά όμως οι εκπλήξεις. Ακούγοντας πάντως το "J" και το "Ghost Rivers" ΔΕΝ αναφώνησα το γκρινίαιρκο -για όσους με ξέρουν- "ακόμα μια βαρετή post μπάντα".
Τελικά τι μπάντα είναι (ήταν;) οι Incognita Sperans; Τόσα πράγματα σας έγραψα για την μουσική τους προσπαθώντας να περιγράψω τι μου ψιθύρισε εμένα. Ο σύνδεσμος για να κατεβάσεις ολόκληρο το άλμπουμ και να ακούσεις και εσύ βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Οπότε αφήστε τις ερωτήσεις και βουτήξτε στην μουσική τους που είναι σίγουρα πολύπλευρη, εμπνευσμένη και περιπετειώδης.
Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη του σχήματος αν και όπως διαβάζω στο σημείωμα που συνοδεύει το άλμπουμ, υπήρξαν για οχτώ ολόκληρα χρόνια, ναι έτσι γράφουν, δίνοντας την εντύπωση πως η πορεία τους έλαβε τέλος και πως αυτό το άλμπουμ αποτελεί τον ηχητικό επίλογο τους. Δεν ξέρω ακόμα να σας πω με σιγουριά περί όλων αυτών. θα τους γράψω για να μάθω λεπτομέρειες οι οποίες έχουν σημασία εξαιτίας του γεγονότος ότι η μουσική που περιέχεται εδώ με κέρδισε με την πρώτη ακρόαση και έκανε ένα χαμογελάκι να σκάσει ξαφνικά (σαν να λέμε ανακάλυψα γκρουπάρα φίλε). Οπότε όταν το ταλέντο και η έμπνευση σε μια μπάντα περισσεύουν και όταν η μουσική σε κερδίζει είναι λογικό να ξυπνάει μέσα σου το εγκυκλοπαιδικό δαιμόνιο που θέλει να μάθει τα πάντα. Αυτό που έχει σημασία όμως στην παρούσα φάση είναι η μουσική τούτου του δίσκου, τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Η λίστα με τις ηχογραφήσεις οι οποίες κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια και με κέρδισαν με το πρώτο άκουσμα είναι πολύ μικρή. Αυτό όμως το άλμπουμ από τους Incognita Sperans κατέχει πλέον μια θέση σε αυτή την λίστα. Είναι τέτοια η υφή της μουσικής του σχήματος και είναι μάλλον και η κατάλληλη εποχή που έπεσε ο δίσκος στα χέρια μου (χειμωνιάτικο άκουσμα) που τον βλέπω να βγαίνει δύσκολα από το στερεοφωνικό.
Η μουσική της μπάντας αποτελεί ένα ψηφιδωτό από ήχους και επιρροές. Αυτό που θα κεντρίσει τον ακροατή σε πρώτη φάση είναι η ολοκληρωμένη αίσθηση της μελωδίας που υπάρχει σε κάθε τραγούδι τους. Συνθέσεις μελωδικά ολοκληρωμένες, με αρμονική ανάπτυξη που δεν πάσχουν από ημιτέλεια. Είναι μεγάλο το φάσμα των επιρροών τους όπως ήδη έγραψα, παρόλο που ο κατά βάση εναρκτήριος καμβάς τους εντοπίζεται εύκολα στο Post Rock και την σωστή εκδοχή του, την μη μονότονη, την μη επαναληπτική και την μη βεβιασμένα μινιμαλιστική. Από εκεί και πέρα η μπάντα ενσωματώνει με περίσσια μαεστρία μια τεράστια ποικιλία ηχοχρωμάτων και μουσικών αναφορών.
Είμαι σίγουρος ότι αγαπούν την Dark Wave σκηνή των 80ς και κατ επέκταση την ποιο πειραματική πλευρά της. Ακούστε το εναρκτήριο θέμα στο μπάσο του "Whatever's There" με το ψυχρό drumming και την επαναλαμβανόμενα μουντή κιθάρα να στήνουν το μοτίβο αντίθεσης για τα μελωδικά γυναικεία φωνητικά που σκαρφαλώνουν σιγά σιγά και μην μου πείτε πως δεν βρεθήκατε σε γνώριμα Dark Wave τοπία.
Έχουν και άλλα μουσικά μαγικά στο σακούλι τους. Έχουν εκείνη την εναρκτήρια υπνωτιστική μελωδία στο "Stray" που έχει κλέψει κάτι από τα χρώματα του Bristol των mid προς late 90s (θυμηθείτε τους δίσκους των Portishead και των Massive Attack που κυκλοφόρησαν τότε), το κομμάτι θα σε οδηγήσει σύντομα σε λυτρωτικό ξέσπασμα με καθαριστική post αισθητική που βαραίνει σταδιακά, η φωνή και τα πλήκτρα ζωγραφίζουν ακόμα υπογείως.
Είναι τόσο θαρραλέοι που κατακερματίζουν ποιητικά τον Ελληνικό στίχο σε επιλεγμένα τραγούδια τους. Έχω να ακούσω κάτι Ελληνόφωνο που να διεγείρει τις καίριες μου, χρόνια. Θα μου πεις τώρα άδικο το μέτρο σύγκρισης γιατί τρέχα να βρεις παρόμοια μέτρα και σταθμά με αυτούς εδώ. Διαβάζω τον τίτλο "Νανούρισμα των κακών καιρών" ακούγοντας την βασική καθαρή κιθάρα στο εισαγωγικό θέμα που θα μου θύμιζε ακόμα και Mission. Το τραγούδι δεν έχει καν στίχους, μα ο τίτλος στην μητρική μου γλώσσα με βάζει σε σκέψεις και το καθαριστικό κρεσέντο λίγο πριν τον χαλαρό επίλογο του κομματιού (το νανούρισμα που λέγαμε) με παρασέρνει. Η "Προσταγή" όμως έχει στίχους. Αφαιρετικούς; Ίσως. Θυμάστε ένα γκρουπ από τα Γιάννενα με όνομα "Το Ψυγείο Ψυγείο"; Οι στίχοι της "Προσταγής" μου τους θύμισαν, ίσως εξαιτίας της αφεραιτικότητας που είπα πριν, όμως εδώ σχημάτισα εικόνες πλάθοντας τους στίχους στο μυαλό μου, σχεδόν αυθόρμητα, χωρίς πολύ παίδεμα, άρα η αφαιρετικότητα με οδηγεί κάπου.
Το "Γράμμα" έχει μια μελωδία πνιγμένη στην αγωνία. Με τραβάει από τα μαλλιά να το ξανακούσω, πάλι, πάλι, οι στίχοι σε συγκεκριμένο πρίσμα εδώ σε καλούν προς προσωπική αποκωδικοποίηση, χαίρομαι που τέτοιες μελωδίες έχουν τέτοιος στίχους, είχα βαρεθεί τα "μελό", "εσωστρεφή" θέματα σε ανάλογες περιπτώσεις μελωδίων από διάφορα γκρουπ των καιρών μας.
Είναι και το "Hiroshima" που κουβαλάει ένα ερωτηματικό -σαν να λέμε "γιατί;"- στις μελωδίες του και έχει εκείνο το new wave ηχόχρωμα στα τύμπανα -κυρίως στο ταμπούρο-, το κομμάτι σιγά σιγά κορυφώνεται. Η κορύφωση είναι χαρακτηριστικό μάλλον όλων των κομματιών τους τελικά (με ποιο έντονη την περίπτωση του "Whatever's There"). Πάω στοίχημα πως αν ξανακούσω το "Hiroshima" θα ανακαλύψω και άλλες κρυμμένες νεοψυδελικές μελωδίες.
Η εισαγωγή του "Cold Wind" με έπιασε στον ύπνο και μου θύμισε Dead Can Dance. είναι ίσως το ποιο μυσταγωγικό κομμάτι τούτου του δίσκου, εξελίσσεται λυτρωτικά. Οι παγωμένοι αέρηδες φταίνε... και το παγωμένο αίμα στις φλέβες.
Έχουν μάλλον αφήσει το ποιο κινηματογραφικό τραγούδι του άλμπουμ -ναι καλά κατάλαβες στο "Nique Le Vieux Monde" αναφέρομαι- για τελευταίο. Προφανώς εξαιτίας του μηνύματος που κουβαλά στον τίτλο του, ιδανικός (;) επίλογος. Αν η ανατροπή ακούγεται σαν υπόγειο soundtrack και έχει ξεσπάσματα (τι άλλο;) σαν αυτό που σας περιμένει ακριβώς στη μέση του κομματιού, ε μάλλον πρέπει να γίνουμε όλοι ανατρεπτικοί. Πάντως γαλήνιο είναι το τέλος μετά την καταιγίδα, μετά απλά θέλεις να πατήσεις πάλι το play.
Παίζει πάντως πονηρό παιχνίδι ο δίσκος γιατί αν ακούσει κανείς τα δύο πρώτα εναρκτήρια κομμάτια -λαμπρές συνθέσεις μα την αλήθεια- θα "βιαστεί" να τον κατατάξει σε συγκεκριμένο μουσικό στερέωμα, έρχονται σιγά σιγά όμως οι εκπλήξεις. Ακούγοντας πάντως το "J" και το "Ghost Rivers" ΔΕΝ αναφώνησα το γκρινίαιρκο -για όσους με ξέρουν- "ακόμα μια βαρετή post μπάντα".
Τελικά τι μπάντα είναι (ήταν;) οι Incognita Sperans; Τόσα πράγματα σας έγραψα για την μουσική τους προσπαθώντας να περιγράψω τι μου ψιθύρισε εμένα. Ο σύνδεσμος για να κατεβάσεις ολόκληρο το άλμπουμ και να ακούσεις και εσύ βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Οπότε αφήστε τις ερωτήσεις και βουτήξτε στην μουσική τους που είναι σίγουρα πολύπλευρη, εμπνευσμένη και περιπετειώδης.
Χ. Παπαδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου